In de krant heb je kunnen lezen dat de Noordzee binnen afzienbare tijd belaagd gaat worden door de monsterkrab, die zogenaamd in staat is om met zijn scharen de hand van een volwassen man te amputeren. Drie dingen moeten volgens het WNF weerlegd worden. Het is maar de vraag of deze krabbensoort de weg naar onze zee gaat vinden. En er is geen sprake van een monster; het is een zachtaardig dier dat, mits niet bedreigd, geen enkele intentie heeft om een mens aan te vallen. Het amputeren van een mensenhand moet dan ook verwezen worden naar het rijk der fabelen.

Rode (konings)krab
Deze rode krab oftewel de rode koningskrab bewoonde oorspronkelijk alleen de zeeën rondom Alaska en Noord-Azië, Kamtsjatka om precies te zijn. Aan dit schiereiland dankt de rode krab zijn naam; officieel heet hij namelijk Kamtsjatka krab. In de zestiger jaren werd deze krab geïntroduceerd in een nieuw leefgebied t.w. de zee bij Moermansk. Het dier moest dienen als voedsel voor de bevolking die bij de onderzeese nucleaire Sovjetvloot werkte.

Explosieve groei
Echter, na het uiteenvallen van de Sovjetunie en de daarmee gepaard gaande ontmanteling van de basis, vertrok een gedeelte van de bevolking. Hierdoor nam de bevissing af, waardoor de krab een explosieve groei door kon maken. Een ander niet te verwaarlozen aspect was de voedselrijkdom van dit nieuwe leefgebied. In zijn oorspronkelijke territorium was er minder voedsel voor handen. Een krab uit dit gebied kan gemiddeld drie kilo wegen, terwijl een krab uit de Barentszee al snel richting vierenhalve kilo gaat!

Tien tot vijftien miljoen
Inmiddels leven er zo’n tien tot vijftien miljoen rode krabben in de Barentszee. En dit aantal zal, zolang er geen maatregelen getroffen worden, gelijk blijven of zelfs toenemen. Een vrouwtje is namelijk in staat tot het leggen van 45.000 – 400.000 eitjes op jaarbasis. De hoogte van dit aantal is afhankelijk van de leeftijd (een krab kan 20 tot 30 jaar oud worden) en de grootte van het vrouwtje (een lijf heeft een diameter tot vijftig centimeter).

Noorse wateren
De krab heeft bewezen zich aan te kunnen passen aan warmer water; sinds enige jaren bevolkt hij nu ook de Noorse wateren. Jarenlang heeft de Noorse regering zich tegen een te grote bevissing verzet. Dit dier levert namelijk veel geld op: ongeveer 75 euro per kilo. Als er teveel krabben gevangen worden, heeft dit natuurlijk gevolgen voor de prijs. Sinds 2001 is het geoorloofd om mannetjes, die aan een bepaalde maat voldoen, te vangen; vrouwtjes moeten teruggegooid worden. Jaarlijks worden er zo’n 100.000 rode krabben gevangen; vanaf dit jaar is dit aantal verhoogd tot 200.000 dieren. Echter, als je weet dat er in de wateren rondom het noordelijke gedeelte van Noorwegen, onder andere bij de eilandengroep Lofoten, ongeveer 5.000.000 rode krabben leven dan besef je dat dit geen rem zal zijn op toename van het aantal dieren.

Stofzuiger
Volgens het UN verdrag is Noorwegen trouwens verplicht om de overlast van dit in een nieuw leefgebied geïntroduceerde dier tot een minimum te beperken. Een krab werkt namelijk als een stofzuiger op de zeebodem en eet alles wat binnen zijn schaarbereik komt op: schelpen, visseneitjes, zeewier, mosselen en wormen. Dit betekent dat de krab een bedreiging vormt voor de natuurlijke vispopulatie: de eitjes en de prooidieren van de vissen worden op drastische wijze opgeruimd.

Onderzoek
Het WNF pleit voor een onderzoek naar dit dier. Wat zijn de gevolgen voor het ecosysteem, als de mens niet ingrijpt? En zal de krab kunnen overleven in nog warmere wateren? Op deze vragen is momenteel nog niet echt een goed antwoord te geven. In ieder geval zijn de deskundigen verdeeld over het oprukken naar warmere gebieden: sommigen beweren dat ze zich richting Zuid-Spanje zullen begeven, terwijl anderen zeggen dat de kans groot is dat de krab niet verder zal gaan dan noordelijk Noorwegen.

Les
Een les kunnen we volgens het WNF wel leren uit dit verhaal: mensen denken de natuur naar hun hand te kunnen zetten door diersoorten in andere gebieden te introduceren. Echter, het is belangrijk om goed onderzoek te verrichten, zodat je het ecosysteem niet in gevaar brengt. Anders is de kans groot dat je moet ingrijpen, als er problemen komen. En dat kan niet de bedoeling van het verplaatsen van dieren zijn.