Gastauteur: Hetty Eijbers

Tara is ruim 18 jaar, een cyperse poes met het formaat van een hangbuikzwijntje. Haar bijnaam is theemuts. En als ze me erg lief aankijkt, wordt het soms zelfs ‘theemutsje’. Ze is niet doof, niet blind, maar soms wel erg in de war en dit wordt, naarmate ze ouder wordt, erger.

Vroeger waren de dagen met Tara normaal: ze speelde, at, ging regelmatig op stap, kwam weer binnen en ging haar eigen gang. Erg aanhankelijk was ze niet, een beetje op zichzelf. Langzaamaan veranderde dat heel geleidelijk, zodat je je er eigenlijk nauwelijks bewust van was.

Etenstijd
Tegenwoordig ziet een dag met haar er als volgt uit. En omdat de avonden en nachten het meest in het oog springen, begin ik met de avond: rond 18.00 uur, na het werk, kom ik thuis. Ik zie Tara niet en omdat ik tegenwoordig altijd een beetje bang ben dat ze opeens in haar slaap is overleden, loop ik naar boven, waar ze me slaperig aankijkt. “Oh ben je daar, is het weer etenstijd”, lijkt ze te denken. Ja, het ís etenstijd, dus ik ga weer naar beneden om het klaar te maken. Tara volgt me tot de trap en gaat daar demonstratief zitten. “ik wil het eten graag híer geserveerd hebben”. Zo gebeurt het ook…

Natuurlijk deed ik dat vroeger niet, maar het lijkt tegenwoordig wel of ze soms niet meer weet waar ze is, het eten kan twee meter bij haar vandaan staan, maar ze lijkt het niet te zien of te ruiken. Geen honger misschien? Tot ik het pal voor haar neus neerzet en ze onmiddellijk met groot enthousiasme begint te eten. Tikje dement dus.

Tukje doen
Na haar diner begint ze luid en lang te schreeuwen, niet de gewone miauwtjes van vroeger, maar een klagelijk, bijna krols geluid. Ik laat haar een paar minuten lang haar best doen, maar dan vind ik toch dat ik moet ingrijpen. Ik roep een paar keer hard haar naam, vertel haar dat het leven goed is, dat alles in orde is en dat ze lekker moet gaan slapen. Dat schijnt te werken, ik hoor een ‘plof’, dat is de sprong die ze maakt op het logeerbed. Ze gaat inderdaad een tukje doen.

Als ik ’s avonds naar bed ga word ik rond drie uur wakker van het klagelijke gemiauw van Tara. Ze heeft honger, beneden staat eten genoeg, maar ze schijnt niet meer te beseffen dat ze dan een trap af moet. Dan maar dat eten naar boven halen.

Spinconcert
Ik ga weer slapen, maar word kort tijd later weer gestoord: het eten is op en nu wil ze op mijn bed liggen, maar… dat is weer net ietsje hoger dan het logeerbed, dus ik moet eruit, haar optillen en vooral veel aaien, anders krijg ik venijnige halen met haar voorpoten over mijn gezicht. Na een spinconcert van zo’n kwartier mag ik dan eindelijk weer slapen.

Rond zes uur ’s morgens word ik wéér wakker gemaakt. Ze is van het bed afgesprongen en krabt – klagelijk miauwend – aan de ingebouwde klerenkasten. Die moeten ópen! Door het lawaai kan ik niet meer slapen, dus sta ik op om die kastdeuren open te zetten. Ze snuffelt er even in, loopt er koninklijk weer uit en wil nog wel een uurtje op mijn bed slapen.

Aaibevel
Rond zeven uur, zo rond het tijdstip dat ik tóch mijn bed uitmoet en ik even, op de rug liggend naar het plafond staar (‘wat zal deze dag voor moois brengen’), gaat ze demonstratief op mijn buik zitten, doet líever dan lief en wil weer veel geaaid worden. Uw wens is mijn bevel!

Als ik dan uiteindelijk opsta, lijkt ze diep beledigd en de enige manier om het ‘goed te maken’ is vers eten halen en dat boven, pal voor haar neus, serveren. Dan mag ik ‘toilet gaan maken’, even ontbijten en vindt Tara het goed dat ik de deur uitga om te werken zodat ik háár eten kan bekostigen.

Hoe zíj de dag doorkomt? Geen idee, waarschijnlijk zal ze veel slapen, af en toe hard miauwen, de weg kwijt zijn en hopen dat het vrouwtje weer gauw thuiskomt.

Zo lang mogelijk verwennen
En voor wie denkt: die poes is verwend, ja dat klopt! Ik heb geprobeerd haar harde krolsachtige gemiauw te negeren, de slaapkamerdeur dicht te doen, geen kasten open te maken en het eten níet voor haar neus te serveren, maar wat doe je, als je zo’n lieve ouwe dementerende theemuts met prachtige ogen, kopje scheef, jou ziet aankijken en je in de waan laat dat je het beste vrouwtje bent van de hele wereld? Tja, dan blíjf je haar gewoon verwennen en hoop je dat ze nog heel lang bij je blijft!