Gastauteur: Joop Bosman

Het was zaterdagmiddag 27 februari 2004 om een uur of vier in de middag. Het was erg koud, er viel sneeuw en er blies een harde wind. Ik liep naar buiten om wat afval in de container te doen. De plek, waar onze containers staan, grenst aan een bosperceeltje. Op het moment dat ik het afval in de container deed, keek ik zoals gewoonlijk even door het bosje.

Onbekend beestje
Onder een sparrenboompje zag ik iets zitten, waarvan ik niet kon zien wat het was. Ik riep m’n vrouw Henny om te komen kijken. We liepen voorzichtig richting het ‘onbekende’ beest, dat uiteindelijk een bijna bevroren poesje bleek te zijn. Voorzichtig pakte mijn vrouw het poesje op en we namen haar mee naar binnen. Een beetje paniekerig keek het diertje om haar heen, maar al snel wilde ze eten en drinken. Ze zag er goed verzorgd uit en deed alles netjes op de bak. Omdat het poesje helemaal verkleumd was, heb ik haar ruim een uur onder m’n vest opgewarmd. Toen begon ze eindelijk weer wat levendiger te worden.

Een goed leven
Nu na 2 weken gaat het goed met haar en gedraagt ze zich alsof ze al jaren bij ons woont. De vraag blijft natuurlijk: hoe kan het dat niemand zo’n prachtig poesje mist. Als haar eigenaar op zoek is naar haar, kan die zich melden bij de Dierenambulance of de politie: alle gegevens zijn bekend bij hen. Inmiddels hebben we ‘ons’ poesje een naam gegeven: Poekie. Als de eigenaar zich niet meldt dan zorgen wij zelf dat dit prachtige lieve dier nog een goed leven zal hebben.