Gastauteur: Stijn Peters

Orde: Carnivora
Familie: Felidae
Latijnse naam: Caracal caracal
Engelse naam: Caracal
De caracal lijkt nog het meest op een wilde kat die lange tijd geleden in Nederland ronddoolde, de lynx. Beide dieren hebben aan de uiteinden van hun oren een typerend plukje haren zitten. Maar daar houden de uiterlijke overeenkomsten op. Want waar bij de lynx een korte, stompe staart zit, heeft de caracal er een van normale lengte.

Kattengedrag
Qua gedrag heeft de caracal veel overeenkomsten met de kat zoals wij die kennen. Ze houden van klimmen, zijn speels en ze jagen het liefst ’s nachts of in de schemering. Ook in de onderlinge omgang verschillen caracals niet veel van hun tamme familielid. De dieren leven het liefst zonder één van hun soortgenoten in de buurt. Vrouwtjes hebben elk hun eigen territorium, die slechts voor een klein deel overlappen. Het territorium van mannelijke dieren overlapt juist meerdere van die vrouwelijke territoria. Een vrouwtje paart uiteindelijk ook met meerdere mannetjes.

Spierbundels
Spierkracht hebben de caracals in ieder geval. Door sommige auteurs wordt de caracal omschreven als de snelste katachtige van zijn grootte. En er zijn verhalen bekend over een caracal die vier tot vijf meter hoog in de lucht sprong om een vogel te vangen. En dat vanuit zittende positie! Voor de meeste landdieren moeten ze meer moeite doen. Vaak krijgen ze die pas te pakken na een korte, maar snelle achtervolging.

Huisdier
Caracals zijn, in vergelijking met huiskatten, veel minder voorspelbaar. Voor kinderen is de caracal dan ook niet geschikt als huisdier. Door de dieren op jonge leeftijd te laten wennen aan de mens zal hun gedrag zich aanpassen. Onbedoeld kunnen ze toch mensen of andere dieren verwonden. Vaak is dat een combinatie van hun speelse gedrag en grote spierkracht. Een combinatie die ook voor huisraad niet veel goeds voorspelt.