Generaties’
Toen ze nog een baby was gaf ik haar vaak de fles. Ik vond het één van de fijnste werkjes op de boerderij en mijn moedergevoelens vierden daarbij hoogtij.

In vier jaar tijd
Inmiddels is Bella al lang volwassen en zelf moeder. Haar eerste kind was Pim, een kleine stevige bok, die haar al snel de baas was. Het jaar daarop werd Dora geboren, een lief aanhankelijk meisje, met dezelfde zachte aanleg als haar moeder. Ook dat is alweer een poosje geleden en Dora is nu ook moeder geworden. Waar we in het mensenleven toch wel zo’n 50 jaar over doen, is hier in een jaar of vier gepiept.

Op de foto
Die kleinkinderen van Bella zijn zo mooi en dat wilde ik zo snel mogelijk fotograferen. Terwijl de andere medewerkers flink bezig waren ben ik met de camera tussen de geiten gekropen. Die dingen moet je zo rustig mogelijk aanpakken, zonder dat de dieren zich bespied voelen. Eerst ben ik een poosje tegen het hekje gaan zitten en kreeg daar al snel gezelschap van Bella. Die schat houdt erg van kroelen en was er als de kippen bij. Het is een ritueel dat ik door en door van haar ken. Het mooiste is wel dat ze eerst een poosje naast me komt staan en daarbij stoïcijns de andere kant uit kijkt. In de tussentijd schurkt ze dan wat met haar schouder tegen mij aan. Vervolgens besnuffelt ze iedere centimeter van mijn gezicht. Dan komt de rest aan de beurt en gaat ze af en toe met één van haar poten op mijn been staan.

Met z’n allen in de zon
Terwijl ze al die dingen doet fluister ik wat verhalen in haar oor, dat vindt ze gezellig en ik ook. Die ochtend had ik minder tijd voor haar omdat die baby’s op de foto moesten. Ik heb het Bella uitgelegd en voorzichtig ben ik languit in de het zand gaan liggen om dichter bij dat grut te kunnen komen. Centimeter voor centimeter ben ik opgeschoven en Bella schoof gezellig mee. Zo lagen we daar met z’n allen in de zon. Bella, haar dochter Dora, de pasgeboren kleindochters en ik.

Tastbaar
Op die momenten is het leven meer dan goed en dat voel ik in iedere vezel. De AEX- index en de wankele economie zijn dan opeens totaal onbelangrijk, ja zelfs Marc Dutroux en Irak raken voor even op de achtergrond. Het oeroude verhaal, van generaties die elkaar de dingen doorgeven, is dan tastbaar en erg dichtbij. Ik geloof dat ik al eens vaker dit gevoel heb beschreven, maar dat maakt eigenlijk niet uit. Het boeit me keer op keer en ik kan er nauwelijks over zwijgen!